Sunday, July 27, 2014

Bipolar II disorder

Let, leave any academical psychic definition of Bipolar disorder, and then look at it. 
What does it look like?
It looks like a potential of having a wide-ranging of awareness. 
But why is it a disorder? Because of it is not normal, or in other words, it is unnormal (unormal). 
Now, just think, there is a range of light's waves which makes colors that we can see, but it doesn't mean that this is the range of all light's waves. There are also another light's waves which we can not see, but they are exactly exist. In compare to Bipolar disorder, people who has this disorder of course has ability to experience more than others and they still have common sense and can communicate with others. 
This is the reason that we can generalize more or less, about another disorders too. So, now this is the time to ask of Clinical-Psychology about how to treating with this and also another disorders. 

Different Situations

In the past, there was limitation of common meaning between me and the others, which drove me to current situation. And now, there is limitation of common meaningful language between me and the others, which will drive me to next different situation.

What to do

Nothing but following a certain belief. You will finally reach the state of "what to do", and then you know what to do.

Existentialism and Common senses

Doubtless, we are living in the age of existentialism. But a relevant significant point to existentialism is: "since existentialism is depend on individuals, there could not be a common rule for all individuals to do and follow and so every individual has to follow h/is own way of thought. So nothing to share with others and nothing to ask of others, because of difference in very fundamental part of human existence.
I believe that, we need to revalue it, in order to make it more depend on society, more depend on human community; and more depend on common rules. 
But no doubt, existentialism is prior to common senses.

World from new angle

We all are considering our life from our angle, but there could be an specific angle that everyone can dealing with. 
Imagine world is a space and has so many window One or more of those is belong to you. Yours is different from other's. But there is one specific window which is free for all to see through. Some people come there and see through that, some don't. 
Significant is that you must go through that. Can or not, is not the case. You, may or may not have a look through that, but at least you have done, what you should. 
Posted by

Faultlessness

There is a state that I would like to call " state of belief " with presupposing that we can talk about every state where we are or not in. 
This state has no attributions. An extreme idea ought to be there, which is neither consequential, nor egoistic. That is faultless in own-self. 
These are the possible expressions, which we can say about that. 
Is not important, who said this.
Posted by

Heterodox Direction

From very beginning in our life, we are recognizing what conduct us to a special way where we all are in. So wherever we are, is influenced by what we have recognized since very early age.
If a person is in a heterodox direction at a time of life, h/is -her/his- situation is born and built by h/is background of everything that has been related to h/is life since early to now. 
Those are so many. 
Posted by

Things to do - Nothing to do

A time will reach, when you are in the very different situation. No more question to answer, no more thing to find, no more philosophy to follow, no more thought to go and nothing to do. This is a situation.
It Is not difficult to deal with, and also is not difficult to be in for. This is the real state of life, when you understand where you really are, in a simple reality or in an organized chaos.
You are in a wanted position, however you are not happy, because just you understood that there are thousands question in front of you. As soon as you see that situation with thousands of question, you will decide  to not follow any more questions, any more things, any more philosophies, any more thoughts, any more nothing.
In a sense, this is a same situation as the former. 
In the former; you have not any more things to do, so you don't do.
In the latter; you have decided nothing to do , so you don't do. 
Posted by

When a question arises from Belief's body !!

There are so many questions that every time, arise from certain belief's body. 
One of those is; what to do if you are not a strong person to follow a belief all the time without any doubt? Our doubt with close relationship to our tiredness raise specific questions which recommend hopelessness of following the path to us.
Is the way which I believe, a true way?
If you are not a strong person in ideas and beliefs, there is nothing to do with this question by you, except changing yourself. As soon as, you  are in contact with questions, you will find that, if you still want to live, you have to change. 
Posted by

Face to Change

I believe that, we are inevitably going to change ourselves to make new one. And this is one of the fundamental background of our life in this age. As soon as we change ourselves, we will face with new ideas, new style of life, new version of amazing problems, and new copy of every existing things. 
So what? 
So, in my opinion, important point is that, we have to do it, asap. Because finally, every person must deal with it, and if we start it from very beginning that we can, could help us to have a better reactions towards new situations.
Posted by

Still there!

I am still hopeful to find a reason for coming to Costa Coffee, but everyday I find myself there without any reason.
What I have found during last ten years of my life, is this that, it is going in an strange an anonymous way, which I don't know more about that. This is my 30Th of February's notes, what is suppose to show that, how I will find new changes in my life. Day by day, I am facing with new messages, that are not really meaningful, but I can't also imagine that they have no meaning at all. At least, I could feel something with regard to them, that indicated a new situation in my life.
What I remember of past, during last ten years, periodically, I have gotten  messages which have been wanting to show me, I am missing some part of life. But unfortunately, I couldn't understand them properly. I still keep going on that to may or may not find the true position.
Posted by

Isolation

Giving a promise to a person, or an idea, or a thing by isolating yourself from others. This could be a path of life, but there are requirements for that. One of those requirements which in my opinion is most important, is having belief. Belief in the way that you are going in. Belief in following your path forever. Belief in having no doubt about path. Belief in yourself and your choice.

  1. If you are the person, isolating is the absolute way for you. 
  2. But, if you are not the person, isolating is not the case. 
In the case of not being believer, you are in a very complicated situation. You know what to do, you know truth, you like to follow, you like to be active in the way, you like, but you can't. Finally you will find yourself in unsolvable situation. And for being alive as soon as you felt, you have to emigrate to isolating level. But there is fundamental difference between you and first type of person. Difference will not be solved at all, except by chance and this is because of the conditions which are necessary for converting level 1 to level 2. Those conditions are not similar and must not be, as they have difference in origin. 

Friday, July 25, 2014

دیالوگ های ذهنی - هفت

باید این بار را ساده گرفت. هر چه ساده تر، اصیل تر.
اصلاً تماماً در سادگی خلاصه می شوند.

دیالوگ های ذهنی - شش

حالا مدتی می‌شود که دارم از دیالوگ‌های ذهنی‌ام فاصله می‌گیرم. شاید فاصله دارد زود اتفاق می‌افتد. اتفاق می‌گونی است. می‌گون، یعنی هم شکل و شمایل می.
معمولاً اینطور اتفاق می‌افتد که شب‌ها در حدود ساعت یک و یا دو شب، مغز شروع به ساخت دیالوگ‌هایش می‌کند. بعد آماده است که هر چه را دارد در آنی به اشتراک بگذارد. البته طریقه و محدوده‌ی به اشتراک گذاری‌اش، بسیار به حالت‌های درونی و خصوصی مغز و دیالوگ‌هایش مرتبط می‌شوند.
بنابراین، اگر فاصله ای در حال اتفاق افتادن است، آن است که یک شاکله‌ی بسیار قوی و پرحجم آن را حمایت می‌کند و آن چیزی نیست جز ارتباطات درونی مغز با خودش، طوری که می‌شود گفت، اینکه، اگر هم شما مایل به انجام و یا تغییر خاصی در راستای این فواصل باشید، باز هم شما تصمیم گیرنده ی نهایی این ماجرا نخواهید بود.
دیالوگ ذهنی، اتفاقی بالقوه است که در مغز و سازمان آن بالفعل می‌شود و این روند، روند شکل گیری یکی از ابتدایی‌ترین اشکال ارتباط است. این مسیر، راهی جاودانه است که محدوده اش را شخصاً خود تعیین خواهد کرد. حتی گاهی اوقات فرد در معرض آن قرار خواهد گرفت که بدون تسلط بر دایره‌ی لغاتش، شروع به بالفعل شدن خواهد شد. شروع به بالفل شدن خواهد شد. شخص شروع به بالفعل شدن خواهد شد. اینکه در حال بالفعل شدن است، خود شخص است. این مرحله، جایی است که برخی از خطاهای دیالوگ‌های ذهنی، خود را در هاله‌ای بالقوه، که در درونی‌ترین لایه‌ی اتفاقات قرار دارد، پنهان خواهند کرد. این قابلیت همیشه بالقوه است، اما بالفعل شدن آن، همیشه در فرآیند نیست.

دیالوگ های ذهنی - پنج

بالفطره بودن و بالفطره شدن. این تفاوتی است فاحش میان ابتدا و انتهای وجودی که حول مقاطع متوالی عمر به سراغ هر آدمی می آید و پیغام می دهد که اگر بالفطره هستی، نیازی نیست و اگر بالفطره نیستی نیازمندی. باید و نبایدی در کار نیست، اما ناگزیر.
حالا، خوشا بحال آدمی است، که بالفطره است.
بالفطره، فقط یک واژه ای نیست بلکه خودش همانند ابتدایی ترین خصوصیات هر موجودی است. بالفطره ناگزیر از تغییر نیست، بل، آنکه بالفطره نیست، ناگزیر از تغییر است.
و اما اینکه بالفطره خودش بخودی خود، همان یک نفری بود که چندین بار در موقعیت های مختلفی تجربه کرده بودم، یک حقیقت انکار ناپذیر بود. باور اینکه بالفطره دختری است که قد و بالایش از روی زمین، از پای دامن پرچینش که ریخته است اینجا تا انتهای آسمان، تا سواحل زحل کشیده بود و خال زیبایش در مقابل ماه عرض اندام می نمود، سخت نبود، اما باور اینکه بالفطره می توانست چنان شاد و سرزنده جلوه کند، که هیچ انسانی در هیچ مقامی قادر به درک اندوهی نباشد که از پس سالیان در روح و جسمش رسوخ کرده بود، بسیار سخت و دور از دسترس می نمود.
بالفطره ماهیت خصوصی زن بود.
زن. این تکه ی جدا شده قدسی که حالا مدت هاست از سر منشأ ش دور افتاده و همواره در جستجوی خانه ی گم شده اش، می گردد. این روح دست نخورده ای که اختیارش مقیاس ندارد. این حدیث تلخ، که مزه اش را از شوکران می گیرد، رنگش را از موهای بنفش بالفطره گی اش و زنگ صداش را از بادی که در اواخر پاییز می وزد. این کودکی های بهم آغشته ی هر روحی که دامانی است برای دلهره های آدمی. این دستی که یاری دهنده است. گرم است. بی تردید است و حضورش همیشگی است.
زن، این همواره گی طولانی. این آتشی که سرمایش حد و مرزی نمی شناسد. این ماهیتی که شبیه هیچ کس نیست، شبیه هیچ کجا نیست، شبیه خودش است، بالفطره است، دمادم مرا به خودش می خواند.

دیالوگ های ذهنی - چهار

در تب و تاب یک کنفرانس بودم و لپ تاپم را وقتی نگاهش کردم که مملو بود از خاک شکل داده شده. قطره های چکیده از انارهایی که دیشب تا دیر وقت با پریوش می خوردیم با خاکی که از مدت ها قبل رو و توی لپ تاپ مانده بود، معجونی ساخته بودند که شبیه اکثیر جوانی بود.
بعد فکر می کردم که، این شکل را آدم می تواند در ریه ی سیگاری ها هم پیدا کند، شاید. بعد یک روندی رو به گسترش در ذهنم پدیدار شد که، از خودم می پرسید چرا آدم ها می روند و سیگار می کشند.؟
جواب دو تا بود!
دسته ی اول - سیگار کشیدن و به تبع آن سیگاری شدن برای تفریح و سرگرمی
دسته ی دوم - سیگاری شدن برای اینکه انسان بخواهد فرار کند از یکسری سختی ها و درد ها و آزارها که به استخوانش رسیده است.
دسته ی اول که خودش خواسته و اگر یک وقتی هم بخواهد یا نخواهد، به هر ترتیب می تواند شاید تفریحش را با یک گزینه ی دیگری جایگزین کند.
اما دسته ی دوم، خودش ناخواسته و از روی بی پناهی آمده است اینجا و روز به روز هم که می گذرد، ببینید آدمی که درد دارد و درد را لمس کرده باشد، از آن خلاصی نخواهد داشت. با درد هم خانه شده است. و ببینید این آدم با سیگار باید چکار کند. یا بهتر است بگوییم، سیگار با این آدم دارد چکار می کند. بعد این آدم با سیگار خو می گیرد، از جامعه و مردم و حتی تفریح کم کم دور می شود و در نهایت منزوی می شود. آدمی که درد داشت و دغدغه داشت و کار جدی می کرد، حالا دیگری وصله ی نچسب اجتماع می شود و بعد از یک مدتی که گذشت، دیگر کسی او را نمی فهمد.
و جالب اینکه دسته ی اول هم، بعد از یک مدتی که گذشت در خودش درد احساس می کند، دغدغه پیدا می کند، و می خواهد که کار جدی بکند.
اما باید دانست که برای این دسته ی اول، درد داشتن a posteriori (dependent on experience of smoking) است، لیکن برای دسته ی دوم، درد داشتن a priori (independent of experience of smoking) است. پس در می یابیم که درست است که انسانی که سیگاری شد و بعد درد پیدا کرد با انسانی که درد داشت و سیگاری شد، هر دو بعد از مدتی المان های مشترک درد و سیگار را در خودشان خواهند یافت، لیکن مبدا و منشاء این دو درد فرقی با هم دارند از زمین تا آسمان.
بعد فکرهایم از هم گسیخت و دوباره به کارم برگشتم. Presentation on mathematical expression of language

دیالوگ های ذهنی - سوم

-          "حالا یک، دو سه ماهی هست که آمده ام اینجا. جایی که برای گذر است. برای گذار است. سر راه است، مثل قهوه خانه. تقریباً از مردم دورتر شده ام. همانطوری که خودم می خواستم. داشتم فکر می کردم که یک نامه ی دیگری به خانم عزیز بنویسم و در آن خاطر نشان کنم که زن ها را خیلی دوست دارم و شما را. اما انگار که ننوشتم، یا بهتر بگویم هنوز ننوشتم."
تازه چایی ام تمام شده بود که آمدم و نشستم پشت این ماشین تحریر. قدیمی است. از این بازار یکشنبه ها گرفتمش. صدا می دهد. تق تق. و این میله ی باریکش هی می رود و خودش را تا گردن می کند در جوهر و می آید می زند در کاغذ سفید. می خواستم فکر های خودم را که در ذهنم ترویج می شوند بنویسم، که ای داد و بیداد، نگاه کن: "ایرانی هستیم، یا لااقل می خواهم بگویم که من ایرانی هستم. و بعد ایران را که نگاه می کنم می بینم یک خرابه ای شده است که دیگر بدرد فکر کردن هم نمی خورد. چرا؟
که این همه آدم روشنفکر و فهمیده و آدم، به معنی واقعی اش آمدند که این خراب آباد را درستش کنند و نتوانستند. بعد یا مردند، یا خودشان را کشتند یا کشته شدند. چرا؟
که این جامعه ای که تار و پود این سرزمین را ساخته است، دوست ندارد عوض بشود. دوست ندارد شعور پیدا کند. دوست ندارد بفهمد. دوست ندارد بخواند. اصلاً دوست ندارد کار جدی بکند. چرا؟
که فقط به یک مسءله ای توجه دارد و آن فعالیت های شکمی و زیر شکمی است. چرا؟
که یک عمری از آن محروم بوده است. نگاه که کنیم، تاریخش غنی است و فرهنگش بسیار پر بار است، اما از یک جایی به بعد که مورد هجوم بیگانه قرار گرفته است، آبادی اش را از دست داده است. رفاه و برخورداری اش را از دست داده است. شده است یک ملتی تو سری خور و بیچاره. این شد که فعالیت های شکمی برایش مهم شد. هی می بینیم که مورد حمله قرار گرفت و بعد یک چند سالی تحت سلطه ی بک عده ای بود. بعد آنها رفتند و دیگری آمد. و شد که مدام بر سر ایرانی کوفتند و صدایش را خفه کردند و به ایشان ظلم کردند و استثمارش کردند. خب طبیعتاً دغدغه ی این مردم چه شد؟ شد دغدغه ی نان. شد فعالیت شکمی. شد سیر شدن.
بعد هم در تمام سال هایی که برش گذشت، یک چماقی بود که هر وقت می خواست برود به فعالیت های غریزی زیرشکمی اش بپردازد، محکم می خورد توی سرش. خب، چه شد؟ این برایش شد یک آرزویی که دغدغه ی ذهنی اش بشود و شد و نشست کرد در ذهن این مردم.
بعد این مردم شدند، آنهایی که دغدغه ی ذهنی ندارند یا اگر دارند همان است که گذشت. اصلاً کاری به این مساءل ندارند. روشنفکر برایشان اصلاً مهم نیست. بعد اینطور می شود که روشنفکر می رود می میرد و بیست سی سال بعد از مرگش یک سری آدم، آن هم نه از روی فهم بلکه از روی مصلحت و منفعت او را از قبر بیرون می کشند و بزرگش می کنند و تمجید و تحسینش می کنند و می گویند فلان بود بهمان بود. چه ها و چه ها که نکرد. کسی او را نشناخت و تنها بود و ..."
اینها همه دردهایی است که بر دوش روشنفکر جامعه است. البته اگر روشنفکری مانده باشد. دیروز ها بود که فکر می کردم و حالا را با آن سال های بعد از مشروطه می سنجیدم.
دیدم یکی است و فقط فرقی که می کند این است که، روشنفکر بعد از مشروطه هویت داشت، هدف داشت، جهت داشت، درست یا نادرست ایدیولوژی خاصی را پیروی می کرد یا خودش صاحب ایدیولوژی بود. و از همه مهمتر روشنفکر بعد از مشروطه کار جدی می کرد. اما روشنفکر این دوره، سر در گم است، هدف ندارد، افق خاصی را مد نظر ندارد، ایدیولوژی ندارد، نمی داند که آمده است چکار کند. و از همه مهمتر کار جدی اصلاً نمی کند.
شاید روشنفکر جهانی هم – منظورم روشنفکر است در حالت کلی – شبیه روشنفکر ایرانی این دوره باشد، لکن اتفاقی که مهم هست این است که اگر در روشنفکر غربی هم حالا ایدیولوژی نمی بینیم و هدف و کار جدی نمی بینیم، حاصل این فرآیند ضربه ی کمتری به جامعه ای غربی میزند. چرا؟
زیرا جامعه ی غربی و جامعه ی مدرن، دوره ی گذار به مدرنیته و دموکراسی را از سر گذرانده است، لکن جامعه ی مخدوش و خسته ای همانند ایران بعد از اینهمه تلاش و هزینه، متاسفانه هنوز موفق به پشت سر گذاردن تحجر و رسیدن به دموکراسی نشده است. و این نکته است که نقش روشنفکر ایرانی را بسیار پر رنگ تر و تاثیر گذار تر از روشنفکر غربی در این دوره ی تاریخی می کند.
من خوشحالم که هنوز ایرانی مانده ام. ایرانی که می گویم نه منظورم آن مردمی است که هویت ندارند، نه برعکس، منظورم ایرانی است که هویت دارد. جامعه اش برایش مهم است. هدف دارد. امید دارد و تلاش می کند و کار جدی می کند.

دیالوگ های ذهنی - دو

این روزها سکوت آرامی در ذهنم به راه افتاده است.
می گوید: "یک کمی فکر می کنم، دست به کار خاصی نزنم. یک کمی فکر می کنم، باید یک کاری کرد. یک کمی فکر می کنم، شغلم را دنبال کنم - شغلم فیلسوف است - یک کمی فکر می کنم، شغلم که شغل نیست. یک کمی فکر می کنم، باید رفت خانه. یک کمی فکر می کنم، باید نرفت خانه.
یک کمی دلم نگرفته است، یک کمی دلم مشغول است. یک کمی تمام روزها دارند به هم تبدیل می شوند. یک کمی حواس مردم پرت شده. یک کمی باید به فضا رفت. یک کمی آدم فکر می کند، چکار باید کرد. یک کمی آدم فکر می کند، تا کجا باید فکرکرد."
همه را می گوید، بعد می رود زیر تخت و می خوابد.
زیر تخت یک جای قشنگی است. محدود شده با پتویی که پرش از روی تخت افتاده پایین و تا سرامیک ها آمده است.زیر تخت، خنک است. خوب است. جای آرام و تاریکی است. این سکوت می رود و حوالی ساعت های 9 و 10 صبح آن زیر خوابش می برد.

دیالوگ های ذهنی - یک

از قضا آغاز می شود، تاریخی جدید در تقویم انتحاری اینجا. فصل جدیدی که حکایت دارد از روشنایی زیرکی که با وقار، خودش را به التهاب شبی جوشان منگنه کرده است.
-          هی صبر کن!
-          هی با توام، صبر کن!!
فکر پریشان خودم است، نپخته. که خودش را به چارچوب می زند.
-          تنها زیر باران قدم می پراکنی تا کی. صبر کن!!!
سه ماهگی خودم را یادم هست.
-          آقا جان هنوز خسته نشدی. کارت که تمام شده. هنوز هم صبر نمی کنی؟
می خواهم از ابتدای فصل جدید برایت تابی بیاورم. می خواهم حال و هوای خودش را در من تکرار کند.
-          اصلاً می خواهی صبر بکن یا نه. دیگر مهم نیست. اما من باید نکته ای را یادآور بشوم. تکاملی که فکر می کنی اتفاق افتاده. شاید مدت هاست، که هست. همین جا. در خواب، در بیداری، در هیاهوی گیج و پرت ماشین ها که آهن بر آهن می سایند. قصدم این است که یادآور بشوم، کودکی ات سپری شده است.
گاهی اوقات فکر کردم به صدایش گوش کنم، و بعد به خودم هاشور زده تبریک گفته ام. نقطه هایی که با پراکندگی کوفتی خودشان آنجا هستند.
-          تا به حال به چه کارت آمده، اینکه فکرهای خودت را در ذهنت ترویج کرده ای. اینقدر پراکنده و بی نظم. حتی ستونی و شالوده ای برای مخلفاتش تصویر نکرده ای. گوش کن. صبر کن!!!! گوش کن! اینجا مال خودت است. صفحه ای سفید که تو را در اختیار دارد، تا یادداشت هایت را بپراکنی، سیاه کنی، کوتاه کنی، مداد بتراشی و پاک کنی. گند زدی، اما آخرش، ببین!
حالا ذهنم آماده است که کارم را تمام کند.

ممکنات در سه بخش

  • شبانه ها – قسمت یکم
.. و دیگر شب شده بود.
|| همیشه بوی چراغ علاءالدین اولین خصلتی بود که جلب توجه می کرد. اتاق سرد بود و طبق معمول همیشه چراغ روشن بود. شب ها، بی بی چراغ را روشن می کرد تا  گرم شویم، غذا را هم گاهی رویش می گذاشت. روزها اما غالباً چراغ خاموش بود. یک چراغ قدیمی بود که یک درجه ی غیر متعارف برای نشان دادن میزان نفت در پایه اش داشت و در طرف مقابل هم یک در کوچک بود که باز می کردند و با یک قیف بزرگ سبز رنگ نفت را سرازیر می کردند. 
آن شب هم از آن شب ها بود. آسمان مهتابی بود، لیکن مهتاب نبود. آنجا بی بی بود، اصغر بود، حمیرا بود و من بودم.
اصغر بچه سر راهی است، لیکن خودش از این موضوع هیچ نمی داند. سالها قبل در کودکی بی بی پیدایش کرده بود. آن موقع تقریباً هنوز سالش نشده بود ، اما حالا هفده سالش بود و می خواست برود خدمت نظام. خانه ی یک جایی بود دامنه ی کوه و تا ده پایین سه ربع راه داشت. یک ده دیگر هم بود که می گفتند ده بالا، پشت کوهِ آیلین. یک روزی تا به ده بالا راه بود.. ||
سیگارم را خاموش کردم و همانطور که دست نازکش را در دستهام گرفته بودم، به صورتش خیره ماندم. چقدر زمان زیادی گذشته بود. حالا دیگر شاید خوب حسش نمی کردم. انگار برای هم غریبه بودیم. سرش را آرام گذاشت روی پاهام و روی باقیمانده ی تخت دراز کشید و من هم عقب تر رفتم تا به تاج تخت تکیه کنم.
گفت: "خب، می گفتی"!
و منتظر ماند تا کلمات پشت سر هم از دهانم خارج شوند. اینها حرف های جدیدی بودند. اتفاقاتی که در این هشت سال هیچ وقت برایش نگفته بودم. یا برای اینکه لزومی نداشت که برایش گفته باشم.
|| آن شب ماه مثل باکره ای که دارد به خانه ی بخت می رود، می درخشید و از خودش >خواستن< تراوش می کرد. انگار داشت رفتار می کرد. هی خودش را در آسمان نشان می داد. می خواست که دیده شود. یا می خواست که بگوید که شب دراز است و اتفاق دارد می افتد. بی بی یک استکان چای ریخت و قوری را بالای سماور زغالی که آن گوشه بود گذاشت و گفت: "اصغر، مادر پاشو برو ببین این سگ چرا اینقدر صدا می کنه! امشب که مهتابه! " بعد جوری که با خودش حرف می زند، زیر لب گفت: "غذاش را که دادم، ندادم؟"
اصغر رادیو کوچک جیبی اش را که داشت تنظیم می کرد، گذاشت روی گنجه و کتش پشمی اش را که دو سال پیش برایش از مشهد سوغات آورده بودم، از گیره ی در برداشت و روی دوشش گرفت. در را باز کرد و یک نگاهی دوباره به داخل انداخت تا مطمءن شود رادیو سر جایش است. بعد رفت. بوی آب گوشت بی بی اتاق را پر کرده بود. بی بی کنار سماور بود و استکانش را بر می داشت و یک لبی می زد و می گذاشت در نعلبکی و از گوشه ی پنجره ی کوچکی که به دامنه باز می شد، یا ماه را نگاه می کرد یا نمی دانم.
سگ پارس می کرد و حمیرا با همان چشم هاش که پلک هاش آنقدر زیبا بود که آدم دوست داشت نگاهش کند و باز هم نگاهشان کند و خیره بماند [تا مجسم کند دریا که آبی است و آسمان که آبی است، با تمام یاقوت های کبود، رنگشان را یکدفعه داده باشند به چشمهاش تا نگاهت کنند و تو دلت هُرری بریزد]. بعد نگاهش را که پس گرفت، تو را با خودش بیاورد تا اینجا، تا همین گوشه ای که نشسته بود و داشت لباس گرم می بافت، که زمستان نزدیک بود.
اصغر یک مدتی بود که رفته بود و هنوز بر نگشته بود. کسی یادش نبود، که سگ چرا هنوز پارس می کرد. گویی که همه مان در یک خوابی رفته بودیم. رادیوی جیبی خش خش می کرد. از درز پنجره هم باد هو می کشید. بی بی هنوز چایش را تمام نکرده بود. بی بی به دامنه نگاه می کرد یا نمی دانم. حمیرا میل های بافتی را تکان می داد. بلند شدم و رفتم سر گنجه. رادیو را خاموش کردم که ...||
روی تخت خوابش برده بود. معصوم و بی گناه. آغوشش گرم بود و از دست رفته بود. انگار که مدت هاست خوابش برده است. دیگر کلمات را از دهانم بیرون نریختم. دستم را از دستش کشیدم و پتو را از روی رانش که دامن تا بالاش آمده بود، گرفتم و آوردم تا سینه هاش. چراغ را خاموش کردم و برگشتم. خودم را زیر پتو بردم.
بستر گرم بود و خواب نزدیک بود. 
  • شبانه ها – قسمت دوم
"تازه آمده ام خانه. غذای این سگ را داده ام و برای خودم چای درست کرده ام. همیشه برای خودم چای درست می کنم.
حالا، من هم می خواهم بگویم، اصلاً می خواهند نوشته های مرا بخوانند یا نخوانند. فرقی برایم نمی کند. اما این اجالتاً یک حالتی نیست که برایم پیش آمده باشد و نیاز به نوشتن پیدا کرده باشم. اصلاً یک نیازی به نوشتن هم ندارم و برای سایه ام هم نمی نویسم، بلکه برای این است که بعداً مرا دچار عذاب وجدان نکنند. اینکه گفته باشم و بس. من از آن آدم هایی نیستم که شهرت یا پول یا مقام برایشان مهم است. به اندازه ی کافی و بیشتر از کافی، از این مواهب در زندگی برخوردار بوده ام.
برویم عقب تر.
از یک جلسه ی سختی آمده بودم خانه. از یک آشفتگی آزار دهنده و بی قید و شرط. از یک اتاقی که شبیه اتاق های اعتراف بود. باید از نوشته هایم دفاع می کردم. از عقایدم. از آنچه دانسته بودم. از آنچه با گوشت و پوست و استخوان درکش کرده بودم، باید دفاع می کردم. متهم بودم، اما کامل تفهیم اتهام نشده بودم. گفتند دچار یک misunderstanding of fundamental phenomenological problems شده ام. اما من کاملاً تکذیب کرده بودم. من دچار این خصلت نشده ام بلکه خود همین هایی که به قولی حالا پروفسور هستند، دچار این بیماری مسری شده اند. نشده اند، بوده اند. درکشان از مفاهیم کم است. اصلاً بی دلیل است. اصلاً معلوم نیست آمده اند و نشسته اند پشت یک میزی، که چکار کنند. اصلاً می آیند و حرف می زنند که چکار کنند.
بعد سیگار روشن کردم. دلیل دیگری که مکالمه ام را شکل می داد این بی نظمی حاکم بر اتاقم است. شلوغ است. کمی هم کثیف است. شکل موقر و اصیلش را از دست داده. دیروزبود یا پریروز، نه فکر می کنم پس پریروز بود که رخت هایم را خیس کردم و گذاشتم در تشت تا آب به زیر پوستشان بخزد. بهشان نفوذ کند. پاک است و خوب است و کافی است برای آنکه یک کثیفی را، یک عقیده ای را، یک بی نظمی ای را پاک کند.  لباس هایی را که سالهاست می پوشمشان. باهاشان یک پیوندی برقرار کرده ام. انگار با هم عجین شده باشیم. همین موضوع بود که در بند بند مفاصل نوشته هایم رسوخ کرد و حالتی شبیه به گناهِ نکرده به آنها داد. پریروزها اتاقم همینطور آشفته بود، اما هنوز اندکی دست و پا برایم مانده بود و شوق اینکه بروم و ترتیب آنها را بدهم. تمیزشان کنم. دستی به سر و گوششان بکشم. اما حالا بعد از این جلسه، دیگر دست پایی هم برایم نمانده است. دیگر شوقی هم نمانده است. "
دختر زیبا بود و می گفت: "ببین، اشکالی نیست. هر جایی که فکر می کنی باید بری، این کار رو بکن." بعد صبح شده بود که هر دو از اتاق بیرون می آمدیم.
می گفتم: "بیا یک کمی بیشتر با هم صحبت کنیم. شاید آمدیم و شد و من رفتم به روستای خودمان. همان دامنه و همان خانه. شاید هنوز آنجا هستند. همان روزها و شب ها. همان ماه که بی بی نگاه می کرد. همان اصغر و حمیرا. همان شب. همان خوابی که با هم رفته بودیم."
اما دختر امتناع می کرد. کم حرف می زد. هر دو به سر کار رفتیم. و شب به خانه آمدیم. اتفاق زیاد بود. شام خوردیم. و بعد دوباره به رختخواب رفتیم. خوابیدیم. گفت: "اصغر که رفته بود بیرون چی شد؟"
گفتم: || رادیو را خاموش کردم که اصغر آمد داخل. بی بی گفت: "چی بود اصغر؟"
اصغر حرفی نزد. سگ پارسش را ادامه می داد. چشم های اصغر یک حالتی داشت. این را از سرش که پایین بود نه به وضوح می شد دید. من از در دورتر بودم. حمیرا آن کنجی بود که در باز می شد. دیگر نمی بافت. میل ها را گذاشته بود در دامنش و چشم هاش را بسته بود. انگار که منتظر اتفاقی است. بی بی استکانش را گذاشت روی کنسول و دوباره سوال کرد: "اصغر با توام. زبانت را موش خورده مادر؟" و بی بی هنوز نفهمیده بود که حالت اصغرعادی نیست. اصغر چیزی نگفت. آمد رادیو اش را از روی گنجه برداشت و رفت در فاصله ی دورتری از همه نشست. خشششش. رادیو را روشن کرد. پیچ تنظیم را می چرخاند. – < و به هر حال ببینید زندگی یک انسان برگرفته از تمام حواشی و محیطی است که آن انسان آنها را تجربه کرده یا نکرده است. این قضیه در مورد تمام انسان ها و حتی می شود گفت راجع به تمام موجودات صدق می کند. می خواهم به قسمتی از نامه ی دومی که ایشان به تاریخ بیست و ششم اکتبر سال دو هزار و یازده به یک دوست نوشته اند که از قضا دوستشان هم خانم بوده است اشاره کنم که در آن از وضع زندگی و اتفاقی که برایش افتاده است گلایه می کند.
می نویسد: " ... از یک جلسه ی سختی آمده بودم خانه. از یک آشفتگی آزار دهنده و بی قید و شرط. از یک اتاقی که شبیه اتاق های اعتراف بود. باید از نوشته هایم دفاع می کردم. از عقایدم. از آنچه دانسته بودم. از آنچه با گوشت و پوست و استخوان درکش کرده بودم، باید دفاع می کردم. متهم بودم، اما کامل تفهیم اتهام نشده بودم. گفتند دچار یک misunderstanding of fundamental phenomenological problems شده ام. اما من کاملاً تکذیب کرده بودم. من دچار این خصلت نشده ام بلکه خود همین هایی که به قولی حالا پروفسور هستند، دچار این بیماری مسری شده اند. نشده اند، بوده اند. درکشان از مفاهیم کم است. اصلاً بی دلیل است. اصلاً معلوم نیست آمده اند و نشسته اند پشت یک میزی، که چکار کنند. اصلاً می آیند و حرف می زنند که چکار کنند. ..."
می بینیم که نویسنده ی نامه از یک کج فهمی یا به عبارت دیگر کم فهمی ای که به اعتقاد او مسری بوده و دامن گیر اساتید و مدرسان سطح بالای یک موسسه ای شده بوده است به شدت رنج می برده و در ادامه می خوانی خششش م .. ک   ه ... می نویسد : " بعد سیگار روشن کردم. دلیل دیگری که مکالمه ام را . . >
رادیو حرف می زد، اما اتفاقی که افتاده بود، این بود که من به آن گوش نمی کردم. حواسم رفته بود به اصغر. چشم هاش. انگار گود افتاده بود. تویشان خالی بود. نه تویشان حدقه داشت، اما عمیق شده بود. به آنها نگاه می کردم. اصغر مرا با خودش می برد. اصغر مرا به درونش می کشید. احساس می کردم این مخلفات مغزم را دارد می کشد بیرون. این خلت های غلیظ سیالی را که در مغزم گرد هم آمده اند تا این توده ی خاکستری پیچ پیچ بتواند شناور باشد و زنده بماند. این حس دوست داشتنی یک اشتراکی با این پسر سرراهی. این آدم جن زده. بی بی خشکش زده بود و چیزی نمی گفت. سگ پاس می کرد. بوی رطوبت سنگینی می آمد. بیرون مه شده بود. ماه رفته بود. اصغر یک تسبیح با دانه های چوبی داشت که به گردنش بود. ابروهایش رنگ گرفته بود. دماغش افتاده بود پایین. موهایش را روغن زده بود و صاف کرده بود. گویی می رود به میهمانی. لپ هایش گل انداخته بود. غرور جوانی و بلوغ در استخوان هایش بود. این مطالب را خشک خشک می گویم که چیزی از قلم نیافتد. ضربان قلبم به عادی برمی گشت. بعد بی بی که یخ زده بود کم کم نفس گرفت. اما حمیرا چشم هاش بسته ماند. اصغر کارش تمام شده بود. رادیو اش را برداشت. حرفی نزد. کتش را که در نیاورده بود، سفت کرد و رفت. خداحافظی نکرد. بی بی تکه تکه گفت: "||
دوباره دختر خوابیده بود. اینبار خودش را در آغوش گرفته بودم. اما نه به تمامی. دستم روی پستانهایش بود. گرم بودند. اما می شد فهمید که عطش ندارند. در این مدت خیلی عوض شده بودند. درست یادم هست، هشت سال پیش هم یک بار با هم آشنا شده بودیم. آن موقع به هم داده بودیم و بعد آمده بودیم در این خانه. دیگر با هم نخوابیده بودیم. رختخوابمان جدا بود و اتاق هایمان. بارها به او پیشنهاد داده بودم، اما نپذیرفته بود تا دیروز که پذیرفت. حالی به حالی شده بودم. من دوستش داشتم، تا مغز استخوان. بدون تردید او همیشه برای من یکی بود. تنش. پستان هایش. گرمای وجودش. آغوشش. رنگ ماتی که در صدایش داشت. موهاش که نرم بود و روان. لبش و. خودش.
v      دیالوگ های ذهنی - شبانه ها
ابتدا به ساکن، مطالبی را که به نثر درآورده بودم، روی برگه نوشتم. بعد شروع کردم به تقلا کردن. دیگر حرف زیادی برایم نمانده بود، تا اینکه گفتند کارمان با شما تمام است. می توانید بروید.
"ممکن، مطلبی است که به گمان من از ناممکن مشتق شده است. و ناممکن، خود، به خودی خود، ناممکن است. پس معیار ما اینجا خودش قایم به ذات است که همان ناممکن است. اگر ناممکن قایم به خودش است، پس ممکن نمیتواند طرف دیگر ناممکن باشد، یا بعبارت دیگر ممکن مکمل ناممکن نیست، بلکه مشتق ناممکن است. بنابراین در آخر ناممکن آغاز کننده ی ممکنات است.
پس عالم هستی تودهای است، به اصطلاح، ممکن، که از یک ناممکن مشتق شده است. بنابر ادلهی گفته شده، ممکناتی که در این دورهی زندگی با آن رودررو هستیم، ناممکناتی هستند که ممکن نام گرفتهاند. و بعد زبانی که این ناممکنات را پشتیبانی میکند، خود از یک ضعف بنیادی رنج میبرد که، واژه ی ممکنی را که مشتق است در تقابل با ناممکنی که خود جامد است قرار داده و ناگوارتر آنکه، از جهل خود هم آگاه نیست.
به این ترتیب، ادله، خود بر وجودِ ناممکن که خود امری ناممکن است، دلالت میکنند. و سرفصلِ وقایع، به آخِرِ وقایع متصل میشوند. دور باطلی که در دایره ناممکنات، ممکن شده است."
اینها حرفهایی بود که شبها به سراغم میآمدند. دختر هم دیگر رفته بود. رفته بود یک چند روزی را در خانهی ییلاقیمان بگذراند. خسته شده بود. درست میگفت، دایرهی ممکناتِ ناممکن، دایرهای عادی نبود. 

پایان

نامه ی چهارم و پایان

خانم عزیز، همه لرزش دلم از آن بود که شما را در همان ابتدایی ترین لحظه ی ممکن، دیدم و دریافتم که اگر عشقی هست، و هر چه هست شاید فقط پلی است که من را تا مرز با شما بودن و شما را تا مرز رها بودن، می رساند.
خانم عزیز، آنگونه که آغوش شما را دریافتم، عطری است که در منتهای مجرای تنفسی ام، جا خوش کرده است و من هر روز و هر شب، با نوازش این بوی مطبوع به خواب می روم و چشم از خواب باز می کنم. 
باری، خانم عزیز، بودن با شما قصه ای را می مانست که خواه یا ناخواه پایانش از راه می رسید. خانم عزیز، نامه ای دیگر نیست که برایتان بفرستم، زیرا که می دانم که آدرس محل سکونتتان تغییر کرده است و شما را دسترس آن نیست که نامه ی دیگری از من دریافت کنید.
خانم عزیز، گرمای مطبوع تنتان را دوست دارم.
خدانگهدار 

و
پایان

نامه ی سوم

سلام
در این فرصت مقتضی که پیش آمده است، وظیفه ی خود می دانم که خدمتتان عرض کنم، دوست داشتن شما، چنان شور و هیجانی در من ایجاد کرده است، که با تمام دوری، سرمشغولی و بی حوصله گی که مدت های زیادی است بر محیط فکری و روحی ام سایه افکنده است و دست و پایم را چنان بسته است که کمتر قادر به رجوع کردن به درونی ترین لایه های درونی ام هستم، همچنان مایلم که ارتباطم را با شما در صدر کارهایم قرار داده و خودم را موظف بدانم که هر از چندی سلامی برایتان پست کنم.
خانم عزیز، از نامه ای که برایم نفرستادید، متشکرم. بطور کلی دوست داشتن شما، یک ماجرایی نیست که تازه گی اش را برای من از دست بدهد. و یا اینکه برایم نامه ای نمی نویسید، مرا نگران یا دلخور بکند.
من یک نیاز شدیدی دارم که دست لطیف شما را در دستم احساس کنم و بودن در کنار شما را از اعماق وجود تجربه کنم. این فکر همیشه در اوقاتم غوطه ور است که چطور می توانم نیازم را به شما عرضه کنم و از ناز شما بهره ای هرچند مختصر ببرم.
خانم عزیز، خیلی زمان ها شده که خودم را بدون شما تصور می کنم و بعد در می یابم که تنها شده ام. می دانم شما که جای خود را در لطیف ترین لایه های درونی احساسات من تثبیت کرده اید و با عمیق ترین و خالص ترین دوست داشتن هایی که یک فرد می تواند داشته باشد در من گره خورده اید، حسی را که نسبت به شما دارم، فهمیده اید و شاید به همین خاطر است که نامه هایم را پاسخ نمی دهید. اما اگر گمان کرده اید که من از پای می نشینم و این گیاهی را که مهر شما در دلم کاشته است فراموش می کنم، نه اینکه اشتباه می کنید، بل باید بگویم که من شما را می خواهم، بیشتر از همیشه و نزدیکتر از هر انسان دیگری. اینکه ببینمتان و در فرصتی در آغوشتان بگیرم و به شما چنان نزدیک شوم که گرمای تنتان یخ درون وجودم را ذوب کند، نباید فقط رویایی باشد که به یک خواب دم صبح و یا یک خیال بعد از مستی بماند، بلکه این تصویری است از آینده ای نزدیک که روز به روز در ذهنم بیشتر رنگ می گیرد و حواس مرا بیشتر به خودش درگیر می کند. اینکه بگویم شما زنی هستید اثیری که در پیرامون هوشیاری من دلربایی را مقدم بر همه کار قرار داده اید، شاید که خالی از اغراق نباشد، لیکن وجود داشتن شما در واقعیت و داشتن تنی گرم و پر از طراوت و چشم هایی مست که همان احساس سرمستی را مادامی که انسان به آنها می نگرد در روح آدمی می دمد، هرگز هاله ای از ابهام و شک نیست بلکه خود، حقیقت وجود است.
خانم عزیز، کلمات هرگز گنجایش و ظرفیت این را نداشته اند که من بتوانم ذره ای از علاقه ای را که نسبت به شما داشته ام، برایتان در این نامه ها بازگو کنم، اما راه گریزی نیست. این کلمات تنها شاهد این ماجرا هستند که من بدون شما، هر لحظه ای که برایم می گذرد، دردناک و خالی از عطر است. بی رنگ است. سرد است و فقط آغوش گرم شما و بودن در کنار شماست که می تواند این لحظات را به حیات خود، باز گرداند.
خانم عزیز، دلهره ام همیشه این بوده و هست که این نامه ها به دستتان نرسند و یا در میانه ی راه گم شوند و ناخواسته این میل و نیازی که من به بودن با شما دارم را به دست باد بسپارد. یاد شما همیشه همراه من است.
به امید اینکه نامه ای از شما برایم بیاید
دوستتان دارم

نامه ی دوم

خب خانم عزیز. بگذارید تمام این مدتی که برایتان نامه ننوشته ام را و تمام این مدتی که در انتظار نامه تان بودم را و تمام دل گرفتگی و دل غنجه گی که در این مدت داشته ام را، همین ابتدا برایتان بگویم.
سلام.
خانم عزیز، اگر گمان کردید که برایم نامه ننویسید و فقط بسنده کنید به اینکه دیدارتان را در کافه، و آن هم به مدت محدود داشته باشم، میلم به شما کم خواهد شد و یا یک طوری می شود که حتی ندیدنتان مسیر مرا برای نزدیک شدن و دوست داشتنتان عوض کند، اشتباه می کنید. بگذارید قدری از خودم برایتان بگویم. از اوضاع و احوال و کارهایم. می خواهم برایتان درد دل کنم و بگویم که در خلال این همه نابهنجاری که گریبانم را گرفته است، هرگز میلم به نوشتن برای شما و مجسم کردن شما هنگامی که نامه را از پستچی می گیرید و صبر نمی کنید تا پستچی برود و در را ببندید. سریع نامه را از کنار باز می کنید تا بخوانید که چطور شما را با کلماتم در آغوش می گیرم و چطور می خواهم که هر چه سریعتر به اتاق خوابتان بروید و روی تخت دراز بکشید تا من از اینجا، از اتاقم، پشت میزم بوی عطرتان را احساس کنم و جوراب طوری نازک بلندتان را که با عجله پوشیده اید تا پستچی مبادا که برود و شما نامه ام را دریافت نکرده باشید، از پایتان در آورم و تن بلوری تازه تان را آرام آرام نوازش کنم.
خانم عزیز، از دیروز برایتان می گویم. در کتابخانه بودیم. دوستانم بودند و اساتید هم بودند. بحث بالا نگرفته بود، اما من در ذهنم می خواستم که بالا گرفته باشد. اما اینطور نشده بود. بعد با خودم گفتم که برایتان بنویسم که :" از یک جلسه ی سختی آمده بودم خانه. از یک آشفتگی آزار دهنده و بی قید و شرط. از یک اتاقی که شبیه اتاق های اعتراف بود. باید از نوشته هایم دفاع می کردم. از عقایدم. از آنچه دانسته بودم. از آنچه با گوشت و پوست و استخوان درکش کرده بودم، باید دفاع می کردم. متهم بودم، اما کامل تفهیم اتهام نشده بودم. گفتند دچار یک misunderstanding of fundamental phenomenological problems شده ام. اما من کاملاً تکذیب کردم. من دچار این خصلت نشده ام بلکه خود همین هایی که به قولی حالا پروفسور هستند، دچار این بیماری مسری شده اند. نشده اند، بوده اند. درکشان از مفاهیم کم است. اصلاً بی دلیل است. اصلاً معلوم نیست آمده اند و نشسته اند پشت یک میزی، که چکار کنند. اصلاً می آیند و حرف می زنند که چکار کنند." و این را در کتابخانه در میان جمعی که بحثشان آنقدر کسل کننده بود که به هیچ کارم نیامد، نوشتم تا اوضاع را زنده برایتان گفته باشم.
برایتان نوشتم. فکر کردم خالی شده باشم و بعد تصور کردم که شما نامه ام را به سینه تان بچسبانید و در دل به من افتخار کنید که اینقدر مقاومت از خودم نشان داده ام. می دانم حالا که نامه ام را می خوانید، اشک از گونه هایتان روان شده و دوست داشتید کنار من بودید.
خانم عزیز، بعد از اینهمه اتهام و خستگی ای که در کلاف های عضلاتم بهم گره خورده اند و فقط دست نازک شما می تواند این عقده های عمیق را بگشاید. حالا که دارم برایتان این دردها را در کلمات می گنجانم، تازه آمده ام خانه. غذای این سگ را داده ام و برای خودم چای درست کرده ام. همیشه برای خودم چای درست می کنم.
جای شما همیشه در فواصلی که چای ریخته ام برای خودم، به وفور خالی است. بخار چای که بلند می شود و در هوا محو می شود، صورتتان را با آن شرر و زیبایی در مقابلم به تصویر می کشد. چشم های شما که شبیه منشور الماس انعکاس نور را در من می دمد و ابروهای نازک قوس دار که گویی آفریده شده اند تا آدم را به خودشان بکشانند و لب های قرمز درشت که مرا دعوت می کنند. خانم دوست دارم شما را به اسم کوچک صدا کنم. اما نمی توانم به خودم این اجازه را بدهم. باز باید بگویم خانم عزیز. عذر مرا بپذیرید. در این پاکت یک کاغذ دیگری هم گذاشته ام. برای شما. اختصاصاً برای شما. برایم نامه بنویسید. من احساس شما را نسبت به خودم کاملاً درک می کنم و دوستتان دارم.
دوستدار شما

نامه اول

خانم عزیز سلام
مدتی است که با خودم بر سر شما درگیر شده ام و هنوز جواب قانع کننده و یا تصویر درستی که حاکی از تمایل باشد، برایم روشن نشده است. لیکن باید بگویم، اولین بار دیدمتان درست بخاطر دارم. ظهر یک روز بارانی بود، که شما را در ورودی درب ساختمانی که به آنجا رفت و آمد داشتید، دیدم. کمی ناراحت بنظر می رسیدید. گویی کارتان درست نشده بود و در صدد بودید که آن را به هر طریقی که شده به انجام برسانید. شما را بواسطه دوستم دورا دور می شناختم. اما آن روز دیگر با همدیگر کمی گفتیم و شنیدیم. بعد باران تند شد و من شما را ترک کردم. آن زمان شما تنها یک دوست برای من قلمداد می شدید. خانمی که تازه از نزدیک دیده بودمشان و همین.
لیکن اولین باری که فکرم را بطور جدی به خود درگیر کردید، زمانی بود که با شما در کافه نشسته بودیم و چای می نوشیدیم. آن موقع هیچ وقت تصور نمی کردم که روزهای آتی ماجرا را برایم چنین رقم بزنند. آن روز زودتر از موعد گذشت و من که درصدد بودم که برای ادامه تحقیقاتم به کتابخانه ی بریتانیکا بروم، از تصمیمم منصرف شدم و زمان را بیشتر با شما سپری کردم تا با کتاب ها.
از آن موقع به بعد بود که یک حسی در من شروع به گسترش کرد و من را به صرافت انداخت تا هر روز یا حداقل هر چند روز یک بار راجع به شما فکر کنم. این حس یک نمونه از احساس هایی بود که پیش از این می شناختم و البته دوست داشتنی هم بود. هر چقدر که روزها بیشتر سپری می شدند، این حس در من بیشتر منتشر می شد. حس جدیدی نبود، لیکن از آن جهت با دیگر احساس هایی که تجربه کرده بودم، متفاوت بود، که زمان گسترشش بسیار آهسته بود و به تبع آن زمان ماندگاری اش بسیار طولانی تر بود. کم کم این حس در قلبم ریشه کرد و یادم می آید یک روز در طی یک ملاقاتی که با شما داشتم، نگاهم با نگاهتان گره خورد و دیگر متوجه نشدم که، اتفاقی که قصدش را نداشتم، افتاده است. بعد از ملاقات آن روز بود که دیگر یک بی تابی در درونم بوجود آمد و تا حالا نیز ادامه دارد.
خانم عزیز، این نامه ای را که برایتان نوشتم، بگذارید به حساب اولین نامه ای که می توانستم بنویسم. حالا اگر شما مایل هستید که نامه های بیشتری برایتان بنویسم، بایست که جواب نامه ام را بدهید. البته می دانم که مشغول کارهایتان هستید، لیکن احساس می کنم که شما می دانید که دوستتان دارم و البته، این را هم خوب می دانم که هر وقت مرا می بینید، قلبتان شروع به تپیدن می کند. این احساسی است که می توانم با تمام وجود درکش کنم.
خانم عزیز در اینکه مرا دوست دارید و همیشه مراقب رفتار و کارهای من هستید، شکی نیست، و در اینکه من هم شما را دوست دارم و اینکه شما ملکه ی زیبایی را می مانید که در قصر زشت این دنیایی گرفتار شده اید، هم هیچ شکی نیست. اما خانم عزیز برای گفتن اینکه ما همدیگر را دوست داریم، یک زبان مشترک لازم است و یک وقت بیشتری تا به شما بگویم که دوستتان دارم. این روزها جای خالی شما را در خانه ام احساس می کنم و این را هم باید اضافه کنم که وقتی شما را می بینم که از دور می آیید، شاید در ظاهر به روی خودم نیاورم و یا اینکه نخواهم احساس واقعی ام را به شما نشان بدهم.، لیکن میدانم که شما از چشم هایم می خوانید که چقدر مایلم دست هایتان را گرم در میان دست هایم بگیرم و احساس کنم.
خانم عزیز، جواب نامه ام را با تفصیل بیشتر بدهید. می خواهم بیشتر راجع به شما بدانم و شاید شما هم حرف هایی دارید که نمی توانید رو در رو با من بگویید. منتظر نامه تان هستم.

درد - قسمت های سوم

داشتم قسمتِ دوم درد را می نوشتم که سه صفحه شده بود. آمدم سه صفحه را خواندم، که اینطور شروع می شد:
درد – قسمت دوم
صفحات پنجاه و یکم. دوم. سوم. 
حالا شما می توانید این صفحات بالا را نخوانید، یا بخوانید - برای خواندن باید بروید روی کلمه های "یکم"،"دوم"،"سوم" کلیک کنید تا صفحه باز شود - اگر دوست دارید.
بعد که خواندم گفتم: "خوب..!"
دوباره شروع کردم. و گفتم: "که درد را از قدیم احساس کرده بودم"
در این ایام که شده اند – رفته اند – زندگی شبیه باغ زیبایی بوده است که تو هم در آنجا، زیر سایه ی درختی نشسته ای و صدای آب می آید. در دشت های یک دهاتی که خوش آب و هواست. آن طرف هاش کوه است و این طرف هاش یک بیابان مانند تنکی است که بوته دارد و گاهی حیوانی هم دارد. وحشی، اهلی.
و این همه قیل و قال برای چه بود؟
فقط برای اینکه بشود شبیه سازی کرد، یک کسی را که خسته شده است از اینکه، هیچ چیزی در جهان جور در نمی آید. هی تو می روی که درست بشود، اما درست نمی شود. او نمی آید.
همه ی این خستگی، بار زیادی است. این را گذاشته اند که آدمیزاد بکشد. ما که تا اینجاش را تاب آورده ايم، شايد تا بعدش را هم تاب بياورديم. ديگر عادت كرده ايم. 
اما آنکه تازه می خواهد شروع کند چه.؟
آنکه تازه دارد بلوغِ آگاهیش می رسد و کنجکاو شده است، چه.؟ که بفهمد روزگارش چه ریختی است و چه بایدش بکند، چه.؟ بار جامعه اش را باید تنهایی بر دوش بکشد، چه.؟ و اگر نباید، چه.؟
اصلاً آنکه دارد کم کم می فهمد که یک روزی باید، به این بایدها و نبایدهاش پاسخ بدهد، چه.؟
اینهاست که خستگیِ آدم را زیاد می کند. سوال هایی که هیچ کس حاضر نیست مسوولیت پاسخش را بعهده بگیرد.
و خداست که در این زمینه مسوول است.!
آدم را می پزد.
مثل درد که راج - راج يا راجو يك جوان خيلي لاغر سياه هندي است و در كافه كار مي كند - می رفت در آن پشت می پخت و می آورد تا شما نوش جان کنید.
آدم را از نو می سازد، که آدمی زاد درد در وجودش است.
اینها را که گفتیم، هر چند بی ریخت و با عجله، باشد درد – قسمت های سوم.

درد - قسمت اول

درد یک واژه ی جدیدی نیست و اصلاً جدید هم نیست. قدمتش می رسد به آن دورها. آن وقت ها که آدم هایی شروع کردند به کشیدنش. یا بر روی دیوار نقش می کردند، یا می نوشتند، یا می گفتند، یا می نواختند، یا خلاصه هر طوری بود می ریختند بیرون که خدای نکرده زندگی کنند، که آخر هم نکردند.
ما اما چه کردیم. بعدها که فهمیدیم که چی هست، گفتیم بگردیم و راه چاره پیدا کنیم. گشتیم و بعد به ما گفته بودند خدا هست. ما هم قبول کردیم.
اول ها دلمان که پر می شد و آدمی پیدا نمی شد که باهاش بگوییم که درد داریم، می رفتیم سر وقت خدا. بچه بودیم.
می گفتیم: "خدا اینطوری است. ما دلمان گرفته است. فلان اسباب بازی را می خواهیم. فلانی دارد و ما نداریم. یا فلان دوچرخه را بده. یا حالا که عصر جمعه است درست کن برویم مهمانی یا فردا امتحان است و نخوانده ایم. ما را در امتحان قبول کن" و مثل اینها بود که بعد یا فلان اسباب بازی را می خریدیم یا دوچرخه را، بعضی وقت ها هم نمی شد، نمی خریدیم. یا عصر جمعه ها می رفتیم مهمانی یا مهمان می آمد برامان یا نمی آمد.
در امتحان اما، بیشتر قبول می شدیم. درس می خواندیم. بچه بودیم.
بزرگتر که شدیم، فهمیدیم که درد و این که آدم دلش می گیرد، فقط خلاصه نمی شود به این ها. زیادتر از این حرف هاست که برویم سراغ خدا. و بعد اصلا یک روزی بود از آن روزها که در امیدیه می گذشت که نسشتیم و گفتیم که تکلیف را باید یکسره کرد.
یک دوستی داشتیم، اسمش پژمان بود. با هم یک حرف هایی می زدیم. درس هم می خواندیم. قد و قواره اش بلند بود و استخوان درشت. صورتش هم پهن بود. پسر خوبی بود. مهربان و صمیمی و یک کمی خجالتی.
شب ها که می شد، می آمدیم با هم توی حال آن خانه ی دومی که گرفته بودیم – خانه ی اولی آخر شهر بود – اجاره کرده بودیم، می نشستیم و حرف می زدیم که، تو را دغدغه چی هست و اصلا می خواهی چه کار بکنی و بعد که درسمان تمام شد، بیا بگردیم یک کاری پیدا کنیم و از این قبیل حرف ها که بعد فهمیدم پژمان متاهل هم هست.
امیدیه یک جایی بود که تا حالا که یک ده سالی می گذرد، هنوز حال و هواش یادم هست. نرفته بودم این جور جاها. تجربه ی خودش بود، تجربه ی دوری از خانواده هم بود. بعد ما هم که یک مشت بچه سوسول – حالا به غیر از من که دِهات می دانستم چی هست – راه افتاده بودیم رفته بودیم وسط بیابان.
یادم هست هفته ی اولی بود که یک خانه ای پیدا کردیم که اجاره کنیم و دستمان در دخل و خرج نبود. یخچال می خواستیم و گفتیم چه کنیم و رفتیم درِ بنگاهی که خانه را قول نامه کرده بودیم، آقای قاسمی یا باقری بود اسمش. خدا ازش نگذرد. یک یخچال جنرال قدیمی داشت توی مغازه اش.
رفتیم و گفتیم: "ما دنبال یخچال می گردیم، شما جایی را می شناسید."
گفت: "چه تصادفی، من هم می خواستم این یخچال را بفروشم." و شروع کرد به تعریف کردن که قدیمی است و آمریکایی است و اصلا شما هر چه بگردید نمونه اش را نمی توانید پیدا کنید و ما هم بچه بودیم. گفتیم باشه و خریدیم. شصت و پنج هزار تومان و تخفیف هم گرفتیم دو هزار و پانصد تومان. بعد هم خوشحال بودیم که عجب خوب خریدیم.
گذشت و بعدا فهمیدیم چه کلاه گشادی سرمان رفته.
قرار شد با پژمان که بگوییم نعوذم بالله خدا اصلا نیست و تمام.
بعد شروع کردیم. یادم هست، یک هفته ای بود که کلاً منکر خدا شدم و خیلی سخت گذشت. اصلاً نشد. این یک هفته بود که با پژمان شروع کردیم شبانه روز تلاش کردن که اگر خدایی هست پیداش کنیم بدون توجه به آن استدلال های ضعیف و بی پایه ی استقرایی و برهان نظم و علیت که به ما گفته بودند در تعلیمات دینی، سرسری و ما هم هیچ نفهمیده بودیم ازشان.
خلاصه روز هفتم بود که فهمیدیم و بحث کرده بودیم و در نهایت با همان عقل کوچکمان فهمیدیم که خدا هست و باید باشد. منطق و هندسه خوب می دانستم و پژمان هم یک دستی در جبر داشت.حکم گذاشتیم و فرض گرفتیم و شروع کردیم به اثبات. بعد ها بود که تحقیق کرده بودم و دریافتم که خدا وجودش بزرگتر از اینهاست که بشود اثبات کرد. خلاصه نتیجه شد که حکم ثابت است و خدا هست.
از آن به بعد درد کمتر که نشد، هیچ، بیشتر هم شد. خبطی کرده بودیم. یکی نبود به ما بگوید شما را، به خدا چه! چکار به این کارها دارید.؟ می رفتیم همان حساب و هندسه و فیزیک مان را می خواندیم و می شدیم مهندس و بعد سرمان گرم می شد با یک مشت فرمول و برنامه و عدد. پول در می آوردیم و مثل مابقی مردم خوشحال هم بودیم که این یک ماشین را بکنیم دوتا و این خانه را عوض کنیم استخردارش را بگیریم و خلاصه...
ما اما چه کردیم. فضولی کردیم.
این شد که بجای آنکه دیفرانسیل و فیزیک بشود دغدغه مان، کشف شد کارمان. این که بنشینیم و پیدا کنیم که رمز و راز هستی چی هست و آدم کی هست و حاصل که می گویند کدام است.
...
قبل ترها بود که با شریعتی آشنا شده بودم. مردی بود برای خودش. سال قبل از کنکور بود. کتاب هاش را می خواندم و هی می نشستم فکر می کردم که این بابا چه می گوید. داد می زد. درد داشت و زبان به کام نمی گرفت. هی می گفت: "اخلاص، یکتایی، یک تویی. خالص شدن برای او، به روی او، و بودن آدمی به خلوص. که دوست داشتن اگر به اخلاص رسیده باشد، دوست را به دوست همانند می کند."
هی می گفت و ما هم هی با خودمان راه می رفتیم و زمزمه می کردیم. شده بود ورد زبانمان. بجای آنکه لغت انگلیسی حفظ کنیم، می رفتم حسینیه ارشاد و می دادم نوار برایم ضبط کند. آقای زمانی بود فکر می کنم مسؤلش.
یک روز زمستان بود و برف هم آمده بود. ایستگاه حسینیه ارشاد پیاده شدم. کنار حسینیه یک دفتری بود - بالای کتابخانه بود یا کتابخانه آنطرف تر بود یادم نیست – که نوار و این ها داشت.
رفتم و گفتم: "آقا من نوار می خواهم از دکتر شریعتی."
گفت: "نوار خام آورده ای با خودت؟"
گفتم: "نخیر"
گفت: "برو نوار خام بخر و بیار. سه روز بعد آماده می شود، بیا بگیر."
رفتم و یک چهارتایی نوار کاست خریدم و آوردم دادم به آقا. گفتم: "این نیایش و فلان و فلان را ضبط کنید برایم لطفاً."
گفت: "باشد" و بعد هم آماده شد و رفتیم گرفتیم.
از آنجا بود که فهمیده بودم درد چه چیزهای دیگری هم هست. مفهوم نیست. اصلاً این درد یک چیزی نیست که بشود درست و حسابی درباره اش صحبت کرد. در منطق و ریاضی و این ها هم نمی آید. در موسیقی هم نمی آید و می آید گاهی اوقات، اما نمی ماند. قالبی نیست. در قالبی جای نمی گیرد. در شعر هم مثلاً می آید اما تمام نمی شود. در یک شعر خاصی، یا یک قطعه ی موسیقی خاصی، یا در یک داستانی می آید، اما آنچه می آید که همه اش نیست. نویسنده یا نوازنده یا نقاش یا هنرمندی که درد می ریزد در کارش، آگر همه ی دردش را گفته بود که می رفت واسه خودش. نگفته، که می آید دوباره یک اثر دیگری را شروع می کند، بیافریند. و بعد خلاصه هم نمی شود به جامعه و اینکه می فهمی مردمی هستند که عوامند و اصلاً کاری ندارند که چه می گذرد در جامعه و خوش هستند و یا آنها که نمی فهمند. یا آنکه عاشق است و یا نیست. درد یک چیز مشخصی نیست. آن آدمی که درد دارد و آدم پر تلاشی هم هست و سعی می کند دردش را ساکت کند، می فهمد که این ماجرا سر به ناکجا دارد.
آنکه بیشتر تلاش کرده باشد، دردهاش بیشتر شده اند.
آنجا در امیدیه که بودیم زمستان که می شد، هوا سرد بود و سرما می زد به استخوان. یک دوست هایی داشتم که از بچه های ترم بالایی بودند. احسان بود و شهاب بود و یک حمید نامی هم بود که کمتر می دیدم او را. این آخری ها، قبل از اینکه منتقل بشویم تهران می رفتم خانه شان.
این ها یک دردهایی داشتند. آدم های عجیب و غریبی بودند. آخر نفهمیدم. ما دردهامان مشترک نبود و در عین حال یک اشتراک هایی هم داشتند. بچه های تیاتر بودند. در دانشگاه یک تیاتری بود بنام رقص قلندر - این طوری که یادم هست. - و در آن بازی می کردند. شهاب بازیگر نقش ابوسفیان بود.
عجب تیاتر جالبی بود. تیاتر ندیده بودیم تا آن موقع.
می رفتم خانه ی شهاب و می گفتم: "حالت چطور است شهاب؟"
می گفت: "حالم خوب است" و صداش هم گرفته بود همیشه. پیر شده بود. درد کشیده بود. سیگار هم هی فِرت و فِرت می کشید. رفیق بودیم با هم.
یادم هست یک شبی رفتم خانه اش و اولین باری بود که می رفتم آنجا. آمد و در را باز کرد. قد بلندی داشت و شانه هاش پهن بودند اما لاغر بود و شانه هاش قوس داشت به داخل. موهاش پریشان بودند و رفته بودند بالا معمولاً. کم پشت بود و قهوه ای رنگِ کم رنگ.
رفتم تو و کسی خانه نبود. روبروی خانه اش، یک خانه ی دیگری بود که بچه های ترم بالایی بودند و با هم رفت و آمد داشتند. مجله می نوشتند. مقاله می نوشتند. نمایشنامه می خواندند. کتاب می خواندند. جلسه معرفی کتاب داشتند و کار زیاد می کردند. شهاب هم ترم بالایی بود. درسش تمام می شد آن سال. بعد می خواست برود آمریکا و کار کند در یکی از این شرکت های نفتی. پدرش مهندس نفت بود.
رفتیم و نشستیم. داشته بود کتاب می خواند. داستان.
داستان هم می نوشت گاهی گداری.
هوا سرد بود و گفتم: "چایی داری؟"
گفت: "هست."
چایی ریخت و من سیگاری روشن کردم. یادم نیست حرف زده باشیم اما خانه اش مثل خودش بود. عجیب و تنها.
بعدها برایم گفت که اینجا تنهاست. پدرش آمریکا بود و مادرش نروژ یا یک جایی مثل آن زندگی می کرد. دو تا خواهر هم داشت که چیزی درباره شان نمی گفت.
دفعه های بعد بود که یک شب، گفتم که یک داستانی نوشته ام، اسمش سیزده است. که بخواند و نظرش را بگوید. بعدا اسمش را عوض کردم به جمعه. شخصیت اصلی داستان بود و چهار پنج سال بعد که با یکی از هم دانشگاهی ها رفتیم ویلاشان در کرج، دیدم سرایدار باغشان، اسمش جمعه بود و چقدر بهم شبیه بودند.
شاید از جمعه هم گفتم که بشناسید. آدم خوبی است و کار به کار کسی ندارد. سرش بکار خودش است.
نظرش را خواستم درباره ی داستانم که شروع کردیم به صحبت و رفتیم سراغ چگوارا و بعد صحبت کشیده شد به جنگ جهانی و داستان های چریکی و پارتیزان ها که کی بودند اینها و خلاصه خوابمان گرفت و برگشتم خانه. فکر می کنم که بعداً دیگر شهاب را ندیدم. انگار بی خبر رفت دنبال زندگیش.
هواش سنگین بود آنجا. امیدیه بود. اصلاً مثل هیچ جای دیگری نبود. درد داشت توی خاکش. فرصت بدهد، مرورش می کنم مفصل.
گفتم با خودم این درد را که برای خودش بابی است، قسمت بندی کنم، که این شد قسمت اولش. 

درد - قسمت صفرم

یک درد داریم که در مقابلش، هیچ کلمه ی دیگری نداریم. یعنی تنهاست و متضادی ندارد. و اینکه می گویند آدمی که درد دارد، تنهاست، از اینجاست که درد ماهیتش تنهایی است.
می گویم قلبم درد می کند. روحم درد می کند. یعنی درد گرفته است، اما حالا نخواهی بگویی که جایی ت درد می کند، چه می گویی؟
هیچ حرفی یا کلمه ای نداری که بگویی. که اگر درد نمی کند که اتفاقی نیافتاده است. حالت طبیعی اش است.
حالا در یک دست داریم درد و در دست دیگر داریم هیچ. این رابطه ی عللی و معلولی را که فهمیدم، یادم افتاد که دستم چقدر مدتی است که درد گرفته است. جایی که انگشتانم با قلم تماس دارند. آنجا درد گرفته است. دارد می گوید قلم ت را بردار و روی این صفحات راه راه چرخیده، بفرسا. فرسایشی درست و کامل. حرکتی شبیه لرزیدن برگ های زرد پاییز در باد که یا بر درخت اند یا افتاده اند.
گزارش یک موقعیت این است که: 
شب ها خیال هایی هستند در این حوالی که می آیند و کاسه بدست دارند.
در می زنند و می روم در را برویشان باز می کنم. هر کدام یک شکلی دارند. بعضی هاشان پارچه ی سفیدی کشیده اند بر سرشان. راه می روند، شبیه یک چیزهای سفیدی که بلند قدند و لاغر.
بعضی های دیگرشان، آدم های قوز کرده ای را می مانند که پیرند. بعضی های دیگر، اصلاً خیالند. شبیه یک چیزی نیستند. شبیه خیالند.
و آنجا یکی هم هست که دختر است. هر شب می آید و ناز می کند. یک شانه اش را از لباسش بیرون انداخته و شانه ی دیگرش در لباس است.
دارم این گزارش را سریع بنویسم. این ها خیالند. ماهیت ندارند. باید سریع گفتشان و گرنه در می روند.
این ها که می آیند، کاسه دارند. من هم هر شب مقداری از غذای روحم را در کاسه شان می ریزم تا بروند و در طول شب آن را با خودشان قسمت کنند. حالا یا می خورند یا نه!
دختر اما کاسه ندارد. می آید و در می زند. در را که باز می کنی نگاهت می کند. بعد از چشم هاش یک لبی می آید بیرون و می رود در چشمم. او غذای روح دوست ندارد. شیره ی جان می خورد.
لبش که از چشم هاش در می آید، بوی شیر می دهد. کودک است.
دوست داشتنی است.
من بی تفاوت و بدون هیچ عکس العملی می ایستم. و او شبیه اینکه پستان مادرش را در دهان گرفته باشد، جان مرا به لب می گیرد و آرام آرام می مکد. چه مکیدن لذت بخشی.!
غذایش شیره ی جان است و چه شیرین می مکدش. بعد می رود. تا شب بعد بشود و بیایند و در بزنند.
این ها خیال های هر شب من اند. دردهایی که شب به شب بر من افزوده می شوند.

Sunday, July 20, 2014

داستایفسکی - قسمت هایی از کتاب قمارباز

- شايد اينگونه باشد كه روح، با گذر از نه توي احساس ها، سير نمي شود بلكه بواسطه ي آنها تحريك مي شود و خواهان احساس هاي بيشتر و قوي تر مي شود و آنقدر ادامه مي دهد تا يكسره خسته و هلاك شود.
 
- آری، گاهی اندیشه ای که هرزه گردتر از آن نباشد، اندیشه ای که سخت محال در نظر آید، طوری وسوسه دایمی ذهن می شود که دست آخر آدم آن را شدنی می انگارد ...
تازه از این هم بیشتر؛ در جایی که چنین اندیشه ای با آرزویی قوی و پر شور جفت می شود، آدم چه بسا آن را محترم و ناگزیر و حکم ازلی بپندارد و وقوع آن را حتمی و مقدور بداند! شاید از این هم باز بیشتر، نوعی الهام، نوعی کوشش فوق العاده ی اراده، که تخیل آگین شده باشد، یا باز هم چیز دیگری - نمی دانم چی، اما به هر تقدیر، آن شب (که تا عمر دارم از یادم نمی رود) معجزه ای رخ داد ...

Thursday, July 17, 2014

زن - قسمت پنجم


تا بحال اینطور دقیق بوی چوب را نشنیده بودم. بویی که تا اعماق مغز آدم نفوذ می کرد و یادآور این بود که گره ها و چین های مغز آدم کار دیگری به غیر از فکر کردن هم دارند که انجام بدهند. همه داستان از جایی شروع می شد که آدم در بعد زمان گیر کند و خلاص نشود.
خیلی ناخودآگاه احساس می کردم کنار جوی آب صحرای پدری ام در نشسته ام و آب زلال جوی ملقب به پابرج می آید و از جلوی چشمانم می گذرد. حالا وقت این خیال پردازی ها نبود. چون در منزل غریبه بودم و ههمیشه غریبه ها از دنیای آشفته و درونی من اطلاعی ندارند. پس بهتر که دنیایم را در خودم نگه دارم و باز به هر مکافات و سختی که شده به دنیای به ظاهر واقعی دیگران برگردم.
ریما آمده بود که صدایم کند برای صبحانه، اما وقتی که دیده بود دیگر در خودم نیستم نشسته بود روی مبل روبرو و با خودش فکر کرده بود. این را فردای آنروز وقتی که رفته بودیم بیرون تا هیزمی جمع کنیم و برای شام به خانه بیاوریم، به من گفت ومن هم توضیح زیادی ندادم.
به خانه و مبل ها و عسلی هایش برگشته بودم. با راهنمایی ریما به آشپزخانه رفتیم. آنجا میز صبحانه چیده بودند. این ها هندو بودند اما شبیه مسیحی های قرن هجده و نوزده زندگی می کردند. غذا را در آشپخانه و روی میز می خوردند. خیلی شبیه فیلم های سینمایی بود. صبحانه خوردیم و حرف زیادی رد و بدل نشد. ریما با این حالت دوگانه ی من آشنا نبود و این باعث شده بود از گرمی روابط اولیه مان کم بشود. من همیشه طبیعت را دوست داشته ام، بسیار زیاد. اما با یک بی نظمی ذهنی هم آشنا بودم. چیزی که همیشه در مواقعی که می شد حس خوب و لذت بخش گره خوردن با طبیعت را لمس کنم، گریبانم را می گرفت و من را به شدت از خودم و محیطم دور می کرد. روز را گذراندم. بعد از صبحانه، بیرون خانه با شدو، سگ دورگه و مهربان آنها بازی کردم و خوش گذراندم. آنجا زیبا بودُ دشت بود و درخت و هوای نسبتاْ شرجی. تا ظهر در مزرعه های اطراف خانه چرخ زدم. بعد به خانه رفتم. قصدم این نبود که آنجا بمانم. می خواستم فردا حرکت کنم و به راه خودم ادامه دهم. روزهایی را با خودم فکر می کردم و بعد بدون هیچ نتیجه ای زندگی را ادامه می دادم. 
همیشه قرار نیست وقایعی که برایت اتفاق می افتند کاری با تو داشته باشندُ بلکه اینها باید حتماْ تصادفی باشند و عمدی در وقوع آنها وجود ندارد.
بعد از ظهر با ریما برای جمع کردن هیزم رفتم. دورتر، پشت تپه مانندی، تعدادی درخت خشکیده و چروکیده بود. چوب هایشان شکسته بود و روی زمین پرامنده بودند. مدل های خوبی برای طراحی بودند. یاد تابلوی روی دیوار افتادم. آدمی در این محیط حتماْ نقاش می شود و یا دیوانه و مجنون.
ریما دختر گرمی بود. شاید زیباییش شبیه اروپایی ها و یا هنرپیشه های هالیوودی نبود، اما اقتدار و جذبه ای را در رفتارش می دیدم. چیزی که مردها را جذب می کرد. چشم هایش سیاه بود. صورتش سبزه و لب هایش قرمز قهوه ای. وقتی چوب ها را برمی داشت، طوری جدی می نمود که انگار کار مهمی انجام می دهد. من هم از او تقلید کردم و البته خنده ام هم گرفت.
گفتم: ٬٬تو و مادرت تنها زندگی می کنید؟٬٬
گفت: ٬٬ تنها نه، با هم زندگی می کنیم. ٬٬
- پدرت چه؟
- رفته است برای شکار.
- برای شکار رفته ...؟

زن قسمت چهارم

Friday, July 11, 2014

متصليه

وقت آن بود كه يك ديداري با اوقات گذشته ام، تازه كنم، بنابراين تصميم، با تكرار يك تجربه اما به روزتر و جدا از خذف و سانسىور، صفحه اي باز كردم كه مطالبش ادامه دهنده ي راه يادداشت هاي خودم در پرشين بلاگ باشد. گاهي اوقات انقدر با خودم كلنجار مي روم كه چيزي ننويسم، حرفي نزنم، اصلاً مگر آگاهي با نوشتن و گفتگو و بحث بدست ميايد. اگر اينطور بود تمام انسان هاي صاحب مكتب بعد از گفتگو و جدل، براي بشر پيغام و مكتب مي آوردند، حال آنكه آنان كه در تاريخ يادگاري از خود به نيكي برجاى گذارده اند، از ماندن در جنگل ها و پيمودن بيابان ها و گذراندن در غارها و همه را به تنهايي گذاردن بوده، كه اينگونه برفروخته اند و نورشان براي هميشه ى بشر باقي گذاشته اند. بعد قلبم كه درد مي گيرد در مي يابم كه رسوا شده ام.
حال چگونه باشم؟
مي دانم، اما نمي توانم، كه من ضعيفم و نامطمئن، به خودم؛ كه انسان بدرستي هر چه مي كشد از خودش مي كشد.